We leven vandaag met z’n allen in een mechanische maatschappij: 'Oorzaak en Gevolg'.
En op het niveau van ons denken, trekken we dat door en doen we net hetzelfde.
We hebben de indruk dat als we bepaalde woorden gebruiken… ze automatisch zullen resulteren in een gekend resultaat. Wanneer we tegen iemand zeggen, die regelmatig moeilijk of niet uit zijn bed raakt, zonder dat er te veel drankgebruik aan de basis ligt:
‘Komaan, sta nu toch op zeg! Een beetje meer moed, een beetje goede wil, lever dan toch 'tenminste' een inspanning, laat je niet zo gaan en kom uit je bed…’.
Als die woorden, met de nodige klem worden uitgesproken, zijn we er meestal van overtuigd dat de persoon in kwestie wel de moed in zichzelf zal vinden om van goede wil te zijn en 'tenminste' een inspanning zal leveren zodat het probleem dat zijn of haar lichaam uitdrukt, definitief van de baan is. Maar dat is natuurlijk niet zo. Die woorden zijn niks meer of minder, dan een goedkoop ‘lokmiddel’. Zover is duidelijk.
Want als je niet houdt van wat je doet, valt het je soms pijnlijk zwaar om op te staan voor datgene wat je ‘moet’ gaan doen. Dat kan bijvoorbeeld zijn: naar een werkplek gaan die je helemaal niet, of niet meer ligt.
Om dan te kunnen ‘op-staan en ervoor gaan’ zoals men dat zo mooi zegt, wordt het schema van ‘moed, inspanning en goede wil’, door zo iemand TEGEN zichzelf gebruikt om zichzelf te vernederen, om zweepslagen aan zichzelf te geven om te KUNNEN opstaan en tot actie te komen. Zo iemand start zijn dag dan met een grote ‘NEEN ik wil niet!!, maar als ik niet opsta ben ik een ‘looser’, als ik niet op-sta en begin, zal ik het niet halen, nergens meer kunnen bijhoren, niet meer gevraagd worden, krijg ik het deksel op mijn kop.’
Dan wordt zo iemand een slechte bemiddelaar met zichzelf door zichzelf zo te culpabiliseren en te vernederen tot hij/zij, waardeloos wordt en dat… dat is de dynamiek van slavernij.
Het vreselijke is eigenlijk dat men vanuit de buitenkant bekeken, zal vinden dat je nooit genoeg doet, nooit genoeg inspanningen levert en nooit genoeg goede wil en moed opbrengt.
Daarentegen, als je bezig bent met iets wat je graag doet, als je houdt van wat je aan het doen bent, als je ‘op je plaats’ zit, wanneer je werkelijk op je pad zit van ‘walk your talk’, wat wil zeggen dat je in harmonie bent met je innerlijke natuur en met datgene waarvoor je hier bent… dan gaat alles plots als ‘VAN-ZELF’. Je hebt goede wil, moed en je levert inspanningen zoveel als je maar wil. Het kost je geen moeite. Sommige mensen zullen zeggen dat je zelfs TE VEEL doet. Maar jij zal geen andere keuze hebben dan te doen wat je doet, omdat je ervan houdt om het te doen. En soms zal het niet makkelijk zijn, maar ook dan lijkt het je ‘evident’ dat je de moeilijkheden aangaat en ze overwint. Het hoort er dan gewoon bij. Van buitenaf gezien, zal men zeggen: ‘Wat is hij/zij moedig en van goede wil om vooruit te komen…’. Neen, de aansturende laag eronder is van veel groter belang:
Hij of zij houdt dan van dat wat hij/zij doet.
De dynamiek, die de bron is van woorden, laat je begrijpen:
‘HIER ben ik op mijn plaats, DAAR ben ik niet op mijn plaats.’
Als je jezelf zweepslagen moet toedienen om uit je bed te raken en in actie te komen, dan weet je dat je jezelf in de wereld van de slavernij hebt geduwd, terwijl je verdomd goed weet dat dat niet jouw wereld is.
Als je je gedragen voelt door blijheid dan weet je dat je thuis bent bij jezelf. Probeer het maar eens uit, want het geldt voor alle domeinen in je leven.
En natuurlijk ga je me hier niet horen zeggen dat het niet zo zou kunnen zijn, dat je er niet een keertje ’s morgens moeilijk uit kan, dat je een baaldag hebt, geen matinaal type bent, dat je altijd traag wakker wordt, dat je niet goed slaapt en er ‘s morgens moeilijk uit kan, dat leuke feestjes ’s avonds, er de volgende morgen anders kunnen uitzien enz…
Maar het gaat hier meer specifiek om een, niet -altijd- aanwezig zijn van deze toestand. Waarom kunnen mensen moeilijk uit hun bed wanneer ze moeten gaan werken, maar niet in het weekend of wanneer ze op reis of met verlof zijn? Waarom zijn er dagen dat je perfect kan opstaan en eraan kan beginnen, terwijl er andere dagen zijn dat dat niet lukt en je dat verlammende gevoel nog een halve dag overal met je mee zeult?
Probeer het eens uit en weet dan dat je meerdere opties hebt om ermee om te gaan. Je kan proberen het te ontkennen en jezelf te forceren via de dynamiek van de slavernij om aan de dag te beginnen, of je kan ‘vluchten’ en proberen om in je zetel te blijven liggen of niet onder je donsdek uit te komen, of je kan je zelf gecreëerde slavernij, projecteren op de buitenwereld, of… je kan luisteren naar wat je lichaam je vertelt en in daadkracht gaan om in ‘JOUW WERELD’ terecht te komen die je blijheid, moed, goede wil en ‘goesting’ geeft om inspanningen te leveren.
En toegegeven, het vraagt behoorlijk wat durf om onze blinde vlekken te bekijken en mogelijks zelfs een loskoppeling van min of meer opportunistische beweegredenen, om tot actie te kunnen komen. Hoe sta jij 's morgens meestal op?
Zaterdag 4 september 2021
Met dank aan mijn inspirators die me wezen op dit thema.
Infospirator
Comments