Een tijdje geleden zag ik, via Youtube, de ARTE-documentaire:
‘Le grain de sable dans la machine.’
Ondanks de toch wel kwetsbare inhoud, maakte deze documentaire me gelukkig. Voor het eerst zag ik een actueel onderwerp dat niet ‘rechtlijnig’ was opgebouwd maar in een cirkelvorm. Deze vorm is mij, als sjamane, zeer dierbaar. Het probleem wordt niet eenzijdig bekeken, maar centraal geplaatst en omringd door een cirkel van mensen, jong en oud, uit alle segmenten van onze samenleving die elk, op hun manier, kijken naar het centrale probleem, dat ook zelf –letterlijk- een stem krijgt. En al deze stemmen zijn vrij in hun, uiteenlopende, meningsuitingen.
Op deze manier kijken naar een probleem, is uiteraard nog niet meteen, de ‘deus ex machina’-oplossing aanreiken, maar het helpt op een bijzondere manier de geest te verruimen. En dat is het ook wat in inheemse stammen over heel de wereld, vandaag de dag nog gebeurt. Als er iets of iemand ziek is in de stam, wordt ervan uitgegaan dat de hele stam ziek is en dat dus ieder lid van de stam, zonder uitzondering, verantwoordelijkheid draagt voor het leveren van een bijdrage aan het vinden van een oplossing voor het probleem. Een oplossing die voor iedereen ook aanvaardbaar is. Het is voor honderd percent duidelijk, dat dit geen gemakkelijk proces is, maar hoedanook duurzamer dan hoe we vandaag gebruik maken van lapmiddelen en doekjes om het doobloeden nog wat uit te stellen.
In deze sterke documentaire zijn een aantal zeer wijze, realistische uitspraken opgenomen van een vrouw die me bijzonder intrigeerde:
de 31 jarige kapitein van het SeaWatch 3-schip, Carola Rackete.
Zij is nu bevelhebber van één van de weinige ngo-schepen die werken met een crew van om en bij dertig vrijwilligers en maximum drie tot vier professionelen. Zij zorgen er vandaag voor dat de Middellandse Zee geen massagraf voor bootvluchtelingen en andere drenkelingen wordt, nu de omliggende staten weigeren deze taak nog verder op zich te nemen omdat ze vrezen de grondslagen van hun economie te ondermijnen.
Gaat er een belletje rinkelen? Zij negeerde destijds het aanmeerverbod van de de Italiaanse regering en bracht veertig -uit de Middellandse Zee opgeviste- vluchtelingen de haven van Lampedusa binnen. Haar arrestatie werd wereldnieuws en haar schip, de SeaWatch 3 staat sedertdien symbool voor het niet langer willen toekijken hoe het redden van mensenlevens systematisch wordt verhinderd op zee, op het land, in de lucht.
Zij schreef hierover een boek, dat ik hierbij warm aanbeveel.
‘TIJD VOOR ACTIE’: Hoe we onze planeet kunnen redden.’
Ook hier vind ik een vorm terug die me als mens en sjamane, bijzonder nauw aan het hart ligt: ‘Alles is met alles verbonden’, dus vlieg niet blind op een eenzijdige, vaak onaangepaste, oplossing maar ga ZITTEN en luister, luister, luister tot je HOORT en kijk, kijk, kijk, tot je ZIET en liefst … nog dieper en kom dan tot de ACTIE die zich aan je zal ontvouwen.
Hoor ik je nu zeggen lezer: ‘Jamaar zo’n proces duurt toch véél te lang, tegen dan is het kalf al lang verdronken!’
Ik denk het niet.
Alvast niet langer dan de tijd dat de processen nu duren, of wel? Klimaatcrisis, vluchtelingenproblematiek, leegroven van planeet aarde, samenlevingsproblematieken, voedselverarming, water, verwarming…
Hebben we al één van die problemen duurzaam opgelost in de voorbije 10-20-30 JAREN dat we bewust zijn van deze problemen?
Misschien vernauwen we maar al te graag onze visie tot één rechte lijn, in de hoop dat we het probleem dan makkelijker kunnen behappen en er dus sneller een oplossing kunnen ‘opplakken’ zodat alvast DAT probleem van de baan is.
Maar geloof me, als we onze ogen durven openen en onze zintuigen met onderscheidingsvermogen durven te gebruiken, dan weten we dat het hoog tijd wordt dat we onze rechte lijn, vervangen door een ‘cirkel’, waarbij iedereen… ja, ook –jij en ik- onze verantwoordelijkheid opnemen, al was het maar door niet, blind, te eten van het bordje dat ons vandaag zo graag wordt voorgeschoteld: ‘POLARISERING’. Tenzij we natuurlijk gewend geraakt zijn aan ‘fastfood’ en de voorkeur geven aan een makkelijk behapbare rechte lijn, tegenover een andere rechte lijn die we kunnen negeren of afstoten… laat staan dat we nog durven denken aan een cirkel waar wij-zelf het begin en het eindpunt van zijn.
Zat. 17 april 2021
Met dank aan mijn inspirators, de wijsheid van het sjamanenveld, de makers van de documentaire ‘Le grain de sable dans la machine’, aan Carola Rackete en aan jou lezer, die met mij het opstapje wil nemen naar
Bewustzijns-verruiming.
Coach-Infospirator
Comentarios