Gisteren kreeg ik wat extra vragen over wat ik eigenlijk bedoelde met:
‘… Het pad gaan waar ik geleerd heb mijn rug te rechten, met een zachte voorkant, terwijl ik terzelfdertijd probeer te luisteren naar de fluisteringen van mijn wilde hart’.
Ik wil hier, ‘met graagte’, op ingaan.
Maar al te vaak komt onze zogenaamde kracht voort uit angst, niet uit liefde; in plaats van een sterke rug hebben velen van ons, incluis ikzelf, vaak een gepantserde voorkant, ter afscherming van een weke ruggengraat.
Met andere woorden, we lopen broos en defensief rond, in een poging om ons gebrek aan vertrouwen te verbergen.
Als we onze rug, metaforisch gezien, ‘versterken’, en een ruggengraat ontwikkelen die flexibel maar stevig is, dan kunnen we er misschien wel toe komen om een voorkant te krijgen die zacht en open is, waardoor we, in kwetsbaarheid durven luisteren naar wat ons unieke hart met ons wil delen.
Ooit las ik ergens deze woorden van Roshi Joan Halifax die me sedertdien niet meer loslieten. Iedere cel in mijn lichaam voelde op dat ogenblik, dat wat zij, op papier, met me deelde, me een sleutel aanreikte die belangrijk was in mijn groeiproces.
De enige vraag die ik diende op te lossen was: ‘Op welke deur past deze sleutel?’
Een stukje van het antwoord kwam een tijdje later toen ik een andere grote dame,
Maya Angelou, in een interview hoorde zeggen:
‘You are only free when you realize you belong no place – you belong every place – no place at all. The price is high. The reward is great.’
Nu had ik al twee sleutels in mijn handen. Maar het antwoord zelf leek me verder weg dan ooit, want hoe kon een wijs iemand als zij nu zeggen dat je pas vrij was als je nergens bijhoorde? In wat voor een wereld zouden we leven als we nergens toe behoorden… we zouden een troep samenhokkende eenzaten zijn… immers hoe groot is niet de kracht van: ‘samenhoren’ … ‘eendracht maakt macht’… en wat had dat dan weer te maken met een sterke rug, een zachte voorkant en een wild hart?
Het derde en laatste puzzelstukje viel me toe via een boek van Brené Brown:
‘Braving the Wilderness’.
In een live ontmoeting die zij had met Maya Angelou, zei Maya haar ivm de boeken die ze uitgaf:
‘Like a tree, planted by the river, I will not be moved’.
‘Do not be moved, Brené!’
Het is zelden dat één zin, op het juiste moment gehoord of gelezen, als een bliksem inslaat en je de kans geeft om doorheen een sluier te stappen waardoor je een helder inzicht en doorzicht krijgt in wie je bent en hoe je leeft … en hoe je kan ervaren dat wie je bent en hoe je leeft, niet congruent is.
Een consultancy-bedrijf vroeg me om een driedaagse module te geven rond ‘sjamanisme’, in een leiderschapstraject met als doel de Personal Power van eenieder te verhogen. Er werd me gevraagd om misschien toch mijn taal een beetje aan te passen, niet te fluffy, vooral het woord ‘spiritueel’ niet te veel te gebruiken en misschien ook een beetje te letten op mijn kleding, want soms konden sjamanen er nogal ... ‘speciaal’ gekleed bijlopen … en we wilden toch zeker niet dat de klant aanstoot nam aan wat het bedrijf hem/haar aangeboden had.
En zoals vaak, in die tijd, paste ik me aan … het was tenslotte een unieke kans om bedrijven dichter bij de benefiet van sjamanisme in bedrijven te brengen. Ik trok thuis tien verschillende kledingstukken aan en ook weer uit, sprak niet over de spirit of de bezieling van een bedrijf, niet over de droom van zij die het bedrijf tot leven hadden gedroomd. Ik probeerde vooral te bewijzen dat ik een heel normaal mens was en trok daardoor ‘schvever dan scheef’. Het obligate tien minuten vragen stellen, skipte ik, want ik vreesde te ontploffen bij het horen van de eerste vraag.
Daar werd ik dan nadien ook vriendelijk op gewezen: ‘U bent wel het stukje –vragen stellen- vergeten?!’ En zoals zo vaak voelde ik dat er iets grondig fout zat. Toen ik in mijn auto stapte en met een klap het portier dicht trok, dacht ik: ‘Ik doe dit nooit meer’. De pot op met bedrijven!!'… en nog had ik het niet door…
Een tijdje later nodigde een politieke partij me uit om een 15-tal minuten te komen ‘praten’ op hun jaarlijks congres. Ik vroeg waarover ze dan wilden dat ik praatte? Het antwoord was: 'Maakt niet uit, kies maar een item uit ons programma en bezorg ons je toespraak minstens veertien dagen op voorhand. Voor bijkomende vragen, kon ik terecht op een aangegeven telefoonnumer. Ik diende ook hier wel weer even te letten op mijn kleding. Niet te casual, niet te opvallend, niet te aanstootgevend en liefst iets hogere hakken, zodat ik niet achter het spreekgestoelte zou verdwijnen … want ik was tenslotte niet van de grootste … Ik vroeg me af of ze die dingen ook aan mannen vroegen?
Ik las het programma grondig door en merkte dat er zo verdomd weinig, om niet te zeggen niets in voorkwam over politiek en ‘cultuur’. Ik belde niemand op, stelde geen bijkomende vragen en schreef een toespraak van 15’ over ‘De nood aan cultuur in de politiek’. Ik negeerde alle aanmaningen over indienen van een kopij van de toespraak en kwam de dag zelf een half uur voor aanvang aan in jeans, rode tshirt met fietsjes op en baskets. Ik vertelde de partijgenoot die me, al enigszins over-verhit aan de ingang opwachtte, dat ik mijn kopij, helaas, op tafel had laten liggen, in mijn haast om te vertrekken. Ik was er zelfs op voorbereid dat de organisatoren het item gewoon zouden skippen. Maar dat was moeilijk want ik stond al in het programmaboekje. Ik heb 15’ lang genoten van het durven aangaan van een heikel punt, van mijn 'verbonden'contact met het publiek, van de interactie, (die nota bene ook als ‘not done’ stond beschreven in de procedure). Ik voelde de gezonde adrenaline van mijn ‘Personal Power’.
Dat is er staan met een rechte rug, niet vanuit angst, maar vanuit het niet weg-geven van
'je stem’, vanuit weten wie je bent en waar je voor staat; Niet meer dan…, maar ook niet minder dan...
Ik leerde die dag een voor mij, belangrijke, spirituele les. In één flits had ik tijdens de voorbereiding begrepen, dat ik het grootste deel van mijn leven bezig was geweest, niet met te proberen ‘erbij te horen’, maar wel met me ‘aan te passen’ … en hoe groot waren de offers geweest die ik daarvoor had over gehad. En dan zegt zo één zin je: …
‘Je kan buigen, je kan stretchen, je kan groeien … maar je verbindt je ertoe om niet iemand anders te zijn dan wie JIJ bent. Op dat ene gouden moment leer je plots om met je twee voeten op de aarde te staan met wie JIJ bent … of ten minste … begin je dat te proberen.
Organisaties hebben een probleem, bedrijven hebben een probleem, de politiek heeft een probleem… Allemaal willen ze dat we hen ‘onze stem’ geven, zodat zij in onze plaats kunnen handelen en bepalen hoe het moet.
Maar ook -jij en ik- hebben een probleem zolang we niet begrijpen dat het onze eigen verantwoordelijkheid is om onze stem NIET weg te geven, die is van ons, dat is nu precies onze Persoonlijke Kracht. Fijnstoffelijk geef je je eigen-‘Persoonlijk Kracht’-weg als je
‘je stem’ in de materie weggeeft aan iemand of iets, die anderen belangen dient dan jijzelf.
Dat effect kan je later ook voelen in de materie. Denk maar even aan de resultaten van verkiezingen en referenda … Wat gebeurt er met jouw stem?
° Erbij horen is ergens zijn waar jij er wil bij zijn en de anderen ook wilen dat jij er bij bent.
°Je aanpassen is ergens zijn waar je wil zijn omdat je denkt dat je een bijdrage kan leveren,
terwijl de anderen geen bal geven om die bijdrage.
° Erbij horen is aanvaard worden voor wie jij bent.
° Je aanpassen is aanvaard worden omdat je bent zoals al de anderen.
° Als ik mezelf kan zijn, dan hoor ik erbij.
° Als ik moet zijn zoals jij bent, dan pas ik me aan.
Nu, zoveel jaren later, contain ik eindelijk de wijze woorden van Maya Angelou.
Om er te staan met een rechte ‘vrije’ rug en een zachte voorkant die kan luisteren naar de stem van je unieke hart, heb je ‘moed’ nodig:
‘You are only free when you realize you belong no place – you belong every place – no place at all. The price is high. The reward is great.’
Hoe leef jij dat verschil?
sjamaancoach.be - Infospirator
תגובות