Sommige mensen ervaren mij wel eens als een eeuwige optimiste.
Maar weet je, ik heb net zo goed mijn momenten waarop ik pijn voel, triest ben, me boos voel of mijn pedalen verlies. Ik ben geen stabiel iemand met 24/24 een brede glimlach op mijn gezicht. Dat zou behoorlijk overschat zijn. Maar, het is wel zo dat ik in onduidelijke en moeilijke tijden die blik heb, die altijd op zoek gaat naar het licht aan het eind van de tunnel. Het is die manier van zoeken naar dat licht, dat me geleerd heeft om de wereld te bekijken vanuit zijn verschillende dynamieken en verschillende lagen.
Ik heb een vriendin die zegt dat ik een softe dromer ben, een eeuwige optimiste. Terwijl ik haar ervaar als een geboren pessimiste, altijd meteen het slechte ziende, het onveranderbare, het onvermijdbare…
Zij zegt dan meestal dat dat absoluut niet waar is en dat zij géén pessimiste is, maar een ‘realiste van vlees en bloed’.
Is het jouw ook al opgevallen lezer, dat pessimisten zich haast altijd realisten noemen? Dat is toch verbazingwekkend, waarom zouden optimisten dan geen realisten zijn van vlees en bloed?
Maar goed, onlangs kwam het dus weer tot zo’n pittig dispuut tussen deze vriendin en mezelf. De reden was haar uitspraak dat de wereld om zeep is omdat we de kritieke kaap gepasseerd zijn waarop de technologie het steevast zal overnemen van de mens. ‘Het is gedaan!’, was de uitspraak die me innerlijk een beetje deed steigeren. En het werd er niet beter op toen ze me ook toevertrouwde dat ‘de mens’ de slaaf van de artificiële intelligentie zal worden. Technologie zal ieder domein van het leven overspoelen en overnemen en dus, is er maar één conclusie mogelijk:
‘De mens heeft zijn plaats definitief kwijt gespeeld aan de artificiële intelligentie.’
Kijk, als je mij voor zo’n voldongen feit zet en die analyse maakt, dan word ik inderdaad, op slag, ‘de optimiste’.
Uiteraard is het waar dat de ontdekking van de motorbrandstof, de elektriciteit, het nucleaire, het feit dat de auto werd uitgevonden om ons te verplaatsen, de vliegtuigen…, stuk voor stuk hebben bijgedragen om een andere wereld te creëren. EN het is OOK waar, dat de creativiteit van de geavanceerde technologieën, sneller evolueert dan onze eigen visie.
We passen ons aan en we veranderen onze manier van leven met de nieuwigheden en de creativiteit, die enkele mensen op deze planeet ons aanleveren. Ik denk dat we vandaag een sterke versnelling en een uitbundige uitbarsting van die creativiteit meemaken: het gaat niet meer nodig zijn om je auto nog zelf te besturen. We gaan ijskasten krijgen die je gaan vertellen wat je dient te eten en die die dat ook voor jou gaan bestellen. Een kleine chip in je lichaam zal je vertellen hoe ver het staat met je fysieke toestand. Hij zal je melden of je best een afspraak maakt met de cardioloog of de tandarts… en dat is eigenlijk nog maar een topje van de ijsberg. Met andere woorden, je zal volledig ondersteund en geconnecteerd worden met de artificiële intelligentie en zoals we wel al weten, hebben haast al deze dingen al een fase van uitwerking in de realiteit bereikt. Het is geen fictie meer. Je gaat me hier niet horen zeggen dat ik niet begrijp dat hier dus een indruk kan ontstaan dat de mens voorbijgestoken wordt door de technologie en dat de volgende stap ‘zou’ kunnen betekenen dat de mens de slaaf wordt van deze technologie.
Maar als je mijn mening daarover vraagt, dan zeg ik: ‘Neen’.
Misschien is er wel wat anders aan de hand. Want in deze redenering vergeten wij compleet dat wij mensen, allemaal, over een ongekend creatief talent beschikken om nieuwe dingen naar onze hand te zetten.
Daarvoor moet je maar even naar de geschiedenis kijken.
Wat we vandaag dus ECHT nodig hebben, is niet ‘het inzicht’ over hoe we de technologie kunnen tegenhouden, maar wel over hoe we ‘de rollen’ kunnen omkeren. ‘Il faut s’imposer un peu’, zoals de fransen dat zo schalks kunnen zeggen. We moeten onze plaats opeisen.
Wat als we overal ter wereld, als enorm grote groep, onze plaats zouden innemen en observeren ‘HOE’ we ons aanpassen aan wat er vandaag niet al aan vernieuwingen zijn. Met andere woorden, hoe we ons vandaag aanpassen aan een wereld die in constante innovatie is. Een wereld die, zonder boe of ba, onze waarden, onze regels en onze wetgeving ontregelt of ontkent en ons daarbij vrijelijk nieuwe regels en wetten opdringt die beter in hààr plan passen.
Wordt het dan niet tijd dat we onze huidige frenetieke volgzaamheid in aanpassing, die we eigenlijk niet willen, onder ogen zien? Wordt het met andere woorden geen tijd dat we ons afvragen of DAT ons niet zal leiden naar een wereld waarin we niet willen leven?
Want in dat geval kan er misschien wel, vanuit die enorme groep mensen, een VISIE ontstaan op DE TOEKOMST VAN DE MENSHEID, waardoor het voor de technologie ook veel duidelijker -kan- worden wat haar plaats hierin precies is, namelijk
‘TEN DIENSTE VAN DE VISIE’.
Ik denk oprecht dat het dat is. Als we weten, ik bedoel hiermee, erin ‘geloven’ dat we in staat zijn om de rollen om te keren, zodat zowel de toekomst van de technologie als onze menselijke toekomst, mag en kan evolueren, dan kunnen we optimistisch blijven, toch?
De vraag die zich dan natuurlijk wel stelt is:
‘Wanneer stappen we uit ons slachtofferschap en beginnen we eraan?’
Zaterdag, 25 september 2021
Met dank aan mijn pessimistische vriendin voor onze inspirerende disputen en aan eenieder die blijft zoeken naar het licht aan het eind van de tunnel.
Infospirator
Comments