We kijken vandaag, door de bril van Marinus Knoope, nog even verder naar onze ondergewaardeerde emoties en gevoelens…
Boosheid:
Een kind dat in zijn jeugd niet is onderdrukt in zijn boosheid of woede, weet later – als dat nodig is- even boos te worden. Het is niet echt boos, maar het zet, als het ware zijn boosheid even in de ‘aan’-stand. Herken je de leraar in de klas, die bij elke ongeregeldheid in de klas ‘ontploft’, of de leraar die in het begin van het jaar de wake-up-‘boos-aan-knop’ even induwt, om de juiste frequentie aan te geven en dan voor de rest van het jaar dat niet meer hoeft te doen en ook niet doet.
Er is niets verkeerd aan woede, behalve als je het onderdrukt, omdat het dan, al dan niet actieve of passieve, verbale of fysieke agressie kan worden. Alle gevoelde woede is, als je ze op een juiste manier leert ‘volgroeid’ worden, transformeerbaar en transmuteerbaar in kracht die je uitstraalt, waardoor niemand op het idee zal komen om je te onderdrukken.
Verveling
Wanneer je dit gevoel ontvangt en beleeft, dan kom je vanzelf tot stilte. Daarom is het zo belangrijk dat je kinderen opnieuw de ruimte ‘durft’ geven om zich te vervelen, zonder dat jij je, als ouder, verantwoordelijk voelt om die leegte zo snel mogelijk op te vullen. Creativiteit ontstaat o.a. vanuit verveling en leegte. In hoeverre laten wij nog toe dat dit zo werkt bij onze kinderen en jongeren?
Verdriet
Verdriet is van levensbelang. Door te huilen wek je vitaliteit op.
Als je die gave onderdrukt, door iemand meteen fysiek of verbaal te gaan troosten, of het verdriet over probeert te pakken of te verminderen door het te minimaliseren, belet je diegene die verdriet heeft, in zijn eigen kracht te komen.
Wil je ECHT iemand op zo’n ogenblik helpen, verbind je dan met de persoon en leg je hand, achteraan tussen zijn/haar schouderbladen. Respecteer de stilte die dan ontstaat. Op die manier kan de persoon zelf in zijn/haar eigen kracht en eigenliefde komen, vanwaar hij/zij de eigen vitaliteit opnieuw kan beginnen voelen stromen.
De ander willen troosten heeft uiteindelijk vaak te maken met onze eigen angst voor verdriet.
Schuldgevoel
Wie schuldgevoel kan dragen, kan verantwoordelijk zijn.
Wie niet kan zeggen: ‘Het is mijn schuld’, is ongeschikt om verantwoordelijkheid te dragen. Verantwoordelijke mensen moeten zich schuldig kunnen voelen, zonder ‘Oh, ik voel me zo schuldig’ te jammeren, waardoor ze uiteindelijk de ander verantwoordelijk stellen voor de angst voor hun eigen schuldgevoel.
Echte vrijheid, is dus niet alleen het vermogen om boven verleidingen, van welke aard dan ook uit te stijgen, maar vooral ook het vermogen om ze te omarmen en te integreren.
De strijd tegen de duisternis wordt uiteindelijk niet gewonnen op het slagveld, maar door de strijd te staken, door overgave.
Misschien kunnen we hiervoor een voorbeeld nemen aan de natuur, waar wanneer in een stof geen enkele weerstand aanwezig is, het
een ‘supergeleider’ wordt genoemd.
In wetenschappelijke taal, heet dit ook wel Bose-Einstein-condensaat.
Een supergeleider laat alles vrijelijk door zich heen stromen.
Het is alsof de stof er niet meer is en één is geworden met zijn omgeving. De ontdekking van ‘supergeleiders’ was zo’n grote doorbraak in de wetenschap, dat de nobelprijs er in 2001 naartoe ging.
Tot dan gingen wetenschappers, behalve waarschijnlijk Albert Einstein die dit fenomeen al veel eerder had bestudeerd, ervan uit dat het onmogelijk was dat een stof in een staat van -geen weerstand- kon verkeren.
EN… aangezien alles energie is en alles met alles verbonden is… kan die toestand van flow, bliss ook de onze zijn. –Jij en ik- kennen ondertussen al wel ‘flow-momenten’, waarbij we het gevoel hebben dat we boven ons beperkte IK uitstijgen en worden gedragen door iets wat groter is dan wijzelf. De kwestie is, hoe kunnen we dit uitbreiden tot het moment dat we de kunst ‘meesteren’ van het in harmonie leven met AL dat is.
Tot we, net zoals stoffen in de natuur, ‘supergeleiders’ kunnen worden, die zich niet meer identificeren met welke emotie of gevoel dan ook, waardoor we ze vanop afstand kunnen bekijken en in liefde kunnen omarmen.
Misschien een intentie voor het nieuwe jaar?
Leren dansen met je emoties en gevoelens.
Wat als we ‘supergeleiders’ zouden worden, die snel en efficiënt kunnen ‘schakelen’ op eigen kracht?
Wat als we ons NIET verzetten tegen wat er is, maar leren om in en uit onze emoties te stappen.
Wat als we onszelf beginnen te trainen om emoties en gevoelens, naar believen,
‘aan’ en ‘uit’ te zetten.
En een kleine versterking-oefening, voor wie het ziet zitten…
Visualiseer elke dag, voordat je dag begint, een ‘innerlijk’ vuur.
Visualiseer dit vuur op drie plekken: in je voorhoofd, in je hart en vlak onder je navel.
Neem gedurende de dag af en toe een time-out, om het vuur brandend te houden … net zoals je het met je houtkachel of haard zou doen.
Indien nodig, leg er dan een extra balkje op.
Een makkelijke manier om de stroming te activeren.
Zondag 27 december 2020
Met dank aan mijn inspirators Marinus Knoope en Tijn Touber
Lieve lezer, mijn oprechte dank aan ieder die mijn blog in 2020 heeft gevolgd.
Ik hoop jullie allemaal opnieuw te mogen begroeten, in de weekends van 2021.
Voel je vrij om de blog ook door te sturen naar andere, mogelijk geïnteresseerde lezers,
zo kunnen we samen het ‘verbredend’ denken en voelen, beetje bij beetje, helpen verspreiden… en voor NU:
Geniet van de laatste dagen van dit vreemde jaar en gebruik je sterke creativiteit om 2021 in te zetten met de deze quote van Woodrow Wilson, staatsman en 28e president van Amerika:
“Vrijheid is nog nooit ingesteld door de staat. Vrijheid is altijd ingesteld door de onderdanen van een staat. De geschiedenis van de vrijheid is de geschiedenis van de beperking van de staatsmacht, niet de toename ervan.”
Infospirator
Kommentare