Ik schrijf deze tekst na lange tijd van afwezigheid op mijn blog, naar aanleiding van een paar kwetsbare en aangrijpende gesprekken met fantastische vrouwen, die tevens alleenstaande moeders zijn die voor hun opgroeiende kind(eren) zorgen die tussen 11 en 21 jaar zijn.
Ze proberen om hierin zo hun best te doen, dat ze zichzelf stilaan voor een deel kwijtraken en wie weet misschien zelfs, onbewust, een deel van het probleem van hun moeilijk opvoedbare kinderen worden. Hun kinderen vertonen de gedragskenmerken die duiden op een kwetsbaarheid op het gebied van sociale interactie, communicatie, flexibiliteit in denken, soms ook bewegen en handelen in de zintuiglijke prikkelverwerking en op het gebied van filteren en integreren van informatie.
Deze moeders putten zich uit om hun zonen en dochters zo veel mogelijk te beschermen tegen het hokjesdenken en labelen die zo eigen zijn aan onze maatschappij. Zij huiveren als het beperkende woord autisme wordt uitgesproken. Zij proberen hun kinderen te vrijwaren tegen zich slecht voelen, zij proberen alles te doen wat in hun mogelijkheid ligt om ervoor te zorgen dat de school geen hel voor hen wordt en er toch een ietwat solide basis ontstaat, ze willen dat ze tools leren om om te gaan met de dingen, ze willen dat hun kinderen zich niet slecht voelen, terwijl ze zichzelf met de dag eenzamer, meer uitgeput en onmachtig gaan voelen. Hun intentie is zo oprecht en liefdevol en toch voelen ze zich met de dag meer leeg en triest, terwijl ze alle ballen in de hoogte proberen te houden. Wat gebeurt er dan?
Als de waarheid soms te moeilijk is voor ons, ontwijken we haar door onszelf leugens te vertellen, illusies te creëren die we niet eens geloven en die we onszelf eigenlijk helemaal niet willen vertellen. Helaas worden deze leugens, die ons aanvankelijk wellicht op de been houden, na verloop van tijd, onze ergste vijanden en veroorzaken ze nog meer pijn.
Mag ik even een waargebeurde coaching vertellen.
Een vrouw maakte zich zorgen over haar zoon van veertig met autisme.
Hij werd ziek en moest een aantal weken bij haar wonen, waarna hij weer
terug zou gaan naar het huis waarin hij begeleid woonde.
Ze vertelde dat ze zich recentelijk ontzettend boos op hem gemaakt had,
omdat hij zomaar de straat overstak, zonder te kijken en bijna door een
bus werd aangereden.
De directe angst en paniek die dat bij haar veroorzaakte, werd ‘onbewust’
omgezet in een niet meer te controleren stress, onmacht en boosheid.
Ze vertelde dat ze plots naar hem had geschreeuwd dat ze wilde dat hij
normaal was… en wanneer hij eindelijk zijn gezond verstand zou beginnen
te gebruiken?
Toen ik haar vroeg of ze dan wilde dat haar autistische zoon normaal werd
en ze daar: ‘ja’ op antwoordde, kwam bij mij de vraag op:
‘Je wil dus eigenlijk dat hij zichzelf niet is?’, Haar antwoord was:
‘Ik wil dat hij verandert.’ Ik gaf haar weer dat ze dus wilde dat haar zoon die
al veertig jaar autistisch was, niet meer autistisch mocht zijn. Toen ik haar
vroeg of dat echt was wat ze wilde, antwoordde ze dat ze dat nu ook weer
niet wilde. Ze begreep dat ze eigenlijk wilde dat haar woede zijn autisme
kon wegnemen, maar dat kan niet.
Ergens wachtte ze al veertig jaar op een normale zoon in plaats van dat ze
de autistische zoon die ze had accepteerde zoals hij was.
En dat is heel goed te begrijpen. Wie zou niet verlangen dat zijn zoon of dochter
geen autisme heeft. Maar het was helder dat de enige stap voorwaarts in dit
dilemma was dat we afscheid namen van de normale zoon die ze nooit gehad
had en nooit zou krijgen. Op dat moment nam een zacht snikken de plaats in
van de oorspronkelijke boosheid.
In deze wees ik de moeder niet op dat wat ze had ontkend omdat ik haar pijn
wilde doen, maar wel omdat ik voelde hoe het wegnemen van de illusie die haar
gedurende veertig jaar had gekweld, ook haar situatie draaglijker kon maken.
Door samen met haar naar de feiten te kijken, kon ik haar laten inzien dat zij
dat ook in haar eentje kon doen. Op het ogenblik dat ze haar niet bestaande
zoon losliet, omarmde ze de zoon die ze wel had.
Toen de vrouw haar eigen wens erkende, kon ze eindelijk accepteren dat haar
zoon was zoals hij was. Doordat ze haar fantasie losliet, ontstond er echte ruimte
voor haar zoon.Toen ze inzag dat haar wens niet realistisch was, kon ze haar
zoon accepteren zoals hij was.
Het interessante is dat hoe meer ze de waarheid onder ogen zag, des te minder
pijn ze leed door de leugen die ze zichzelf had wijs gemaakt.
Natuurlijk kon ze nog steeds naar dingen verlangen en over dingen fantaseren.
Ze werd gewoon wakker geschud uit de droom die door haar fantasieën werd
gecreëerd. Later mailde ze me dat de wens nog wel regelmatig terug kwam, maar
dat ze er vanaf een afstandje kon naar kijken in plaats van dat ze zich eraan
vastklampte, waardoor ze weer liefde kon voelen voor de zoon die ze had.
We wachten misschien wel vaak op wat er niet is, in plaats van dat we aanwezig zijn
met wat er wel is. Toen deze vrouw eenmaal aanwezig was bij haar zoon en uit haar
droom was ontwaakt, heeft ze tegen haar zoon gezegd: (cit de dame in kwestie)
‘Mijn God, IK ben jou. IK ben degene die normaal moest worden. IK ben degene
die naar links en rechts moet kijken als de bus van de werkelijkheid op me afkomt.’
We helen door ons te richten op wat er is; we worden ziek door vast te houden aan
onze fantasieën. Door in het huidige moment aanwezig te blijven, ervaren we onze
gevoelens, die ons altijd via de angst bereiken.
Vreemd genoeg nodigt angst ons uit om naar binnen te keren, naar de dingen waarvoor
we altijd proberen weg te rennen en waar we niet durven naar kijken.
Al reflecterend, kom ik bij mijn leraren, de paarden terecht.
Zij hebben al een historie van zo'n 65 miljoen jaar op onze aardbol of preciezer gezegd:
ze 'overleven' al 65 miljoen jaar op deze aarde. Met andere woorden hun overlevingsmodel heeft, zonder meer, zijn sporen verdient. De sterkte van de paarden, die ze keer op keer in hun samenwerking met ons, tweevoeters, willen delen, is dat zij overleven vanuit de compleetheid van het 'a priori-bewustzijn.'
Dat betekent voor hen dat er geen andere werkelijkheid is dan die je geschonken is,
hoe 'inhoudelijk' incompleet die dan ook is of wordt ervaren. De werkelijkheid zoals die geschonken is, is als het ware jouw 'innerlijke kudde', wie jij bent met alles erop en eraan Door het letterlijk onvoorwaardelijk in contact blijven hiermee ontstaan er geen constructen en kunnen de responsen op de werkelijkheid onmiddellijk blijven.
Het vermogen van de mens om de werkelijkheid te ontkennen of daar een andere werkelijkheid overheen te zetten, zorgt in essentie voor de schending van het beginsel 'compleetheid'. Ieder van ons hoort erbij, heeft zijn eigen plaats en is compleet.
25 september 2024
Met dank aan deze fantastische vrouwen en hun kinderen.
Boodschappen die ook iedereen ontvangt hebben ook betrekking op je zelf. , ze spiegelen .zoals de laatste zin van het artikel…..Ieder van ons hoort erbij, heeft zijn eigen plaats en is compleet..
deze ontvangen en er naar leven is weer een ander artikel waart. Sans rancunes.
Willy