Beste lezer, als ik tussen 2020 en 2023 iets geleerd heb, dan is het wel dat niets is wat het lijkt. Dat wij, als gewone burgers, nooit zullen weten wat er achter de schermen van de politiek, de wetenschap, de economie, de godsdiensten, de media… echt besproken wordt, welke deals er gemaakt worden en vooral wiens belangen daar daadwerkelijk bij centraal stonden.
We zitten middenin een sluiks en schimmig spel van handjeklap, stromannen en strovrouwen en onwezenlijk veel lobbywerk. Maar het lijkt wel alsof geen van de net aangehaalde speelvelden nog enige transparantie vertoont, buiten het politieke spel.
Want bij dat spel kunnen we tenminste nog voor de volle 100% zeker zijn van één ding dat volkomen transparant aan het worden is:
‘Het doel heiligt de middelen.’ Het middel is ondertussen, gelukkiglijk voor steeds meer mensen, zonder meer, duidelijk: Verdeel en heers. Dit krachtig en machtig instrument dat ondertussen eigenlijk al een eeuwigheid gekend is, wordt met nog meer succes dan ooit ingezet. We hebben minder en minder moeite om, als we de zaak zelf durven onderzoeken, overtuigd te raken van het feit dat bepaalde wereldleiders het bijzonder belangrijk vinden dat zij in elke laag van de bevolking zijn geïnfiltreerd. Alleen door het spel van één van ons te zijn en bezorgd te zijn voor onze veiligheid kunnen ze alle lagen van de bevolking manipuleren en meer en meer controleren .
De vragen die dan in me opkomen zijn: ‘Wie zijn daadwerkelijk de echte wereldleiders?’
Maar sterker nog is mijn zoektocht naar een antwoord op de vraag:
‘Waarom staan we er nog steeds bij en kijken ernaar?’
Is dat omdat ware macht over het algemeen niet zichtbaar is?
Is het omdat we nog steeds in het duister tasten omtrent wie, wat, hoe, waar, waarom en vooral waar gaat dit in godsnaam heen?
Of is het omdat wij nog te vaak blijven hangen in een eerste laag van observatie, te verstaan als: ‘niet verder zien dan onze neus lang is?’
Als we vandaag wereldwijd kijken naar het komen en gaan van de spelers op het politieke veld die er plots in alle glorie staan, niet verkozen zijn, uit het niets opdagen en voor behoorlijk wat sores en rottigheid zorgen voor de burgers en de democatie, in zoverre dat die zelf nog niet verworden is tot een illusie. En dan , even plots als ze gekomen zijn. De media bezorgt ons wat foto’s van diezelfde politieke verschrikkingen, maar dan nu als gebogen, gefronste, moegestreden onbegrepen krijgers voor volk, vaderland en vrijheid.
En wat vragen wij, brave burgers, wiens mind uiteindelijk ook wel wat wil kalmeren, ons dan af? Wat waren toch hun werkelijke belangen? Waren zij slechts pionnen? Hebben zij al een andere postje of carrière in het vooruitzicht? Waren zij lafaards die ons in moeilijkheden hebben gebracht? Of speelden zij als volleerde, talentvolle acteurs het spel van ‘wie laatst lacht, best lacht?’
En terwijl wij, als toegewijde burgers, ons hoofd breken over deze vragen, kijken we niet verder dan precies dat waarop zij willen dat wij onze aandacht richten. En zo kan achter ieder van dit soort scènes het gewenste scenario worden uitgedraaid.
Maar, lieve lezer, ik zou ik niet zijn als ik niet, samen met jou, ook de andere kant van de medaille zou bekijken. Misschien tasten we nog steeds in het duister omdat we willen ‘WETEN’ wat er gebeurt achter de schermen. Maar… en nu komt het:
WE HOEVEN DAT NIET TE ‘WETEN.’
Macht vervalt namelijk als we het spel gaan doorzien en ons niet meer laten verdelen. Als we met een glimlach kunnen toekijken naar ‘het brood en spelen’-recept dat ons wordt gepresenteerd om ons af te leiden naar de externe wereld in plaats van tijd en aandacht te besteden aan onze innerlijke wereld. Wat willen wij creëren en dat is wat wij gaan doen, los van alle brood en spelen, alle angstporno, alle valse informatie…
Het interessante is dus: DAT WIJ ZELF DE SLEUTEL ZIJN.
Zolang we figuranten blijven in het ‘brood en spelen’-theaterstuk, blijven we de huidige impasse in stand houden en worden we als het ware, een deel van het probleem.
Er verandert misschien wel iets op het gebied van wie de hoofdacteurs zijn die op de scène mogen staan, maar de daadwerkelijke macht verschuift er niet door. Die wordt enkel bevestigd. Je kan de acteurs of de marionetten wel vervangen, maar de vorm van het theaterstuk blijft hetzelfde, het blijft een farce… of eerder een drama.
We kunnen niets veranderen aan dit politieke spel, zolang we ons niet realiseren dat het slechts een spel is waaraan we niet mee ‘hoeven’ te doen.
Wij zijn, zoals gezegd, zelf de sleutel. Wij kunnen beslissen om ieder voor zich de keuze te maken om een andere kant op te bewegen en gewoon ‘nee’ te zeggen. Zolang we het politieke spel onze aandacht geven, gaat zoveel krachtige creatieve manifestatie-energie verloren en laat ons eerlijk zijn DAT is pas echt zonde.
In liefde voor het Belgen-land dat wij als burgers, ‘bewust’ terug in handen nemen, zodat het straks op 21juli niet weer gaat regenen en zo zijn bijnaam eer aan doet: “drache nationale”.
Comments