Herinner je je nog, lieve lezer hoe je als kleuter, met de mond vol lekkere chocolade vertelde aan je ouders dat je niets in je mond had toen ze ernaar vroegen? Of nadien toen je toch wel een beetje gefoeterd had met de punten van die slechte test op school… of later toen je bij hoog en laag beweerde dat jij geen sigaret had aangeraakt, terwijl de geur van je kleren helaas iets anders vertelde.
De eerste les die je toen allicht, met opgestoken vingertje te horen kreeg, was:
‘Je mag NIET liegen!’.
Maar een paar jaar later, leerden je opvoeders of ouders je, op dezelfde manier, dat je niemand pijn mocht doen of dat je niemand mocht kwetsen… omdat dat gemeen was. Bovendien zou die ander dan hetzelfde met jou doen, wat ook niet de bedoeling was. Daarom mocht je, als kind bepaalde dingen niet zeggen zoals je ze wel aanvoelde, omdat de ander zich dan gekwetst kon voelen. Ik herinner me nog goed hoe boos mijn moeder was toen ik vertelde dat ik geen geen zoen van mijn grootmoeder wilde krijgen, omdat ze een snor had die prikte… althans zo voelde ik dat als kind aan. Mogelijk vertelde mijn fantasie er toen ook nog wel bij dat ze misschien wel een klein beetje een heks was.
Maar het werd me vrij snel duidelijk gemaakt dat je zo’n dingen niet ter sprake bracht… want misschien werd oma dan wel heel triest of boos en kwam er door mijn schuld ruzie in de familie of, ze vond mij een erg onbeleefd kind, wat ik nu ook weer niet wilde zijn.
En nog later leerde ik de uitspraak: ‘Een leugentje om bestwil’ kennen. Dat was een soort mandaat om te liegen, als dat bepaalde onprettige situaties kon vermijden. Een vrij subjectieve uitspraak, waar ik als jong mens gebruik van maakte om toch datgene te kunnen doen, waavan ik wist dat mijn ouders het niet echt zouden aprreciëren. Dan klasseerde ik dat onder: ‘Een leugentje om bestwil.’ Ik ga hier niet zeggen dat mijn ouders het meestal eens waren met mijn interpretatie van de uitdrukking. Eeerlijkheidshalve moet ik zelfs zeggen: ‘In tegendeel’. Maar vreemd genoeg vielen ze dan telkens terug op regel nummer één: ‘Je mag niet liegen’, uitvergroot tot… ‘en bedriegen’. Wat de zonde toch nog net een beetje groter maakte.
Herken je dit soort toch wel bizarre scènes lezer?
Maar hoe doe je dat dan, als kind… of als volwassene: de waarheid zeggen zónder de waarheid te zeggen? En dan heb ik het nog niet gehad over het element TIJD, dat vanaf een bepaalde leeftijd ook nog gaat meespelen als we het over het ‘recept van liegen' gaat. Jaren na datum kan iemand je er nog op wijzen dat je wat je vandaag zegt, toen… destijds, helemaal niet zo werd gezegd en dat je toen dus gelogen hebt.
Een pracht van een voorbeeld is: De liefde. Je leert iemand kennen. Je vindt die persoon leuk en je vertelt na een tijdje: ‘Ik hou van je’. De zin die de ander, als empathisch profiel, helemaal gelukkig maakt. Maar na een tijdje, merk je dat het toch niet helemaal dat is wat je ervan verwacht had. Dat het niet echt voelt, zoals je dacht dat het zou voelen. Je begint je vrijheid te missen en het ‘graag zien’ begint zich te vermengen met een gebrek aan eigen ruimte. Of je dan eerlijk probeert te zijn of niet, rekening probeert te houden met mogelijke gekwetstheid van de andere of niet , geheid krijg je toch de vraag: ‘En van wanneer wist je dat al? Heb je dan al die tijd gelogen? Heb je überhaupt ooit de waarheid gezegd?!’
Het kan vreemd klinken, maar voor inheemse volkeren spreken we ALTIJD de waarheid, tenzij we bewust een leugen over ons pad spannnen. Maar dat is dan een keuze waar we ons zeer bewust van moeten zijn en de consequenties van dienen te dragen.
Voor hen is de waarheid, de realiteit die IS op dat moment en waar het om gaat, is hoe ‘integer’ je met de waarheid van dat moment omgaat.
Maw, het is belangrijk ‘to walk your talk’. Je hoofd, je hart en je lichaam dienen zo gealigneerd te zijn, dat je in staat bent om in de ‘zuivere’ intentie te komen van wie je bent. Daar bovenop komt nog dat jij, zoals alles in de natuur, zoals eenvoudigweg alles, altijd BEWEEGT… dat wil zeggen: Je bent iemand die ‘IN’ beweging is. De consequentie daarvan is dat je, hier en nu, in deze realiteit bent maar morgen ben je misschien in een andere realtieit.
Wat men ons dus vraagt is, om op het ogenblik dat je je lied zingt, compleet integer te zijn in wie je bent. Dat geeft je de kans om een omgeving te creëren die bij je past en om te dansen MET het leven en vooral om je te ‘VERWONDEREN’ over je transformatie(s).
Ja, het recept van de leugen is een beetje moeilijk. Bedenk dus, zo nu en dan, hoe moeilijk je het kinderen maakt, als je zegt dat ze 'niet' mogen liegen, maar hen tegelijkertijd leert: ‘dàt mag je niet zeggen want daardoor kan je iemand pijn doen’… en als ze dan toch iets zeggen, hen er ook meteen aan herinnert dat ze TOEN gezegd hebben dat…
Misschien moeten we wel leren om een draai te geven aan de windwijzer, zodat onze kinderen en kleinkinderen durven dansen met het leven en zich kunnen verzoenen met de realiteit van de wereld, terwijl ze leren ‘integer’ om te gaan met zichzelf en de ander.
Zaterdag 29 januari 2022
Met dank aan de inspirators van mijn kinderjaren en jou lezer, die je nu wellicht tientallen voorbeelden zal herinneren uit je eigen jeugd.
Infospirator
Comments