Toen ik net begon te bloggen, kreeg ik een email van een dame die me het allerbeste wenste met mijn blogs. Ze vertelde me dat de blogs haar bijzonder aanspraken omdat ze creatief, aantrekkelijk, makkelijk leesbaar en helder waren. De enige uitzondering die haar geweldig had gestoord, was dat ‘de foto’, die ik bij één van mijn blogs had gebruikt onscherp was. ‘Hemeltje’ schreef ze: 'Zo’n foto gebruiken is net zo erg als een dt-fout maken in een blog. Dat soort slordigheid zou ik me, als amateurfotografe, nooit permitteren'. Tenslotte vertelde ze me nog dat ze mijn blog naar een aantal geïnteresseerden zou doorsturen, zonder die foto, want dat ze anders zichzelf in verlegenheid zou brengen.
Ik wist niet wat ik las. Ik was sprakeloos, ontzettend kwaad, ontgoocheld, ontdaan en uiteindelijk ‘woest’ over de mail.
Ik liep naar buiten om een tijdje te ijsberen tussen de paarden in de hoop daar terug wat meer gronding en rust te vinden … maar het lukte me niet. Ik was te verbolgen om de helende werking van de paarden te kunnen ervaren. Ik liep terug naar binnen en intalleerde me achter mijn computer, om de dame in kwestie, van antwoord te dienen.
Mijn eerste versie ging ongeveer als volgt: ‘Geachte mevrouw, ikzelf zou NOOIT een foto’s van iemand anders afkraken maar ja, ik ben dan ook geen amateur-fotografe zoals u, maar een infospirator.’
Deze versie verdween meteen rechtsonder in de prullenmand van mijn computer.
Versie 2 ging als volgt: ‘Geachte mevrouw, Ik ben even gaan kijken op de foto’s die u op uw website hebt gezet en jammer genoeg begrijp ik, als ik al uw foto’s bekijk, niet meteen waar u het vandaan haalt om mij een opmerking over één foto te maken. Als u vindt dat u een
voorbeeld-foto-functie heeft, dan laat die wel te wensen over.’
Verticaal klassement.
Versie 3 ging als volgt: ‘Geachte mevrouw, als u soms de bedoeling had om een verdoken hatelijke mail te sturen, dan is u dat goed gelukt, maar let er dan volgende keer wel op dat u een spellingchecker gebruikt. Creatief is nameljk met een ‘c’.
Gemeen? Vals? Het kon me niet schelen. Iemand zou bloeden voor zo’n gemene trap en het zou niet ik zijn.
Maar toch heb ik dit allemaal –niet- verstuurd. Iets in mijn lichaam weerhield me ervan. Ik haalde diep adem, trok mijn laarzen aan en stapte, met ferme pas, richting bos.
Toen ik zo’n twee kilometer flink had doorgestapt, belde ik een
collega-vriendin op. Wij hebben in de loop van de tijd onze kwetsbaarheid al wel vaker met mekaar gedeeld. Ik vertelde haar over de mail, over hoe verbolgen ik was en over hoe ik erover twijfelde om één van mijn drie vernietigende reactie-mails naar de dame in kwestie te sturen.
Zij riep uit: 'Wat!! dat meen je niet. Wat moedig!'
'Ik zou dat niet kunnen, niet durven om zo’n mail te versturen. Ik zou me alleen gekwetst voelen en waarschijnlijk huilen.’
Op dit moment in ons gesprek viel ik prompt stil. Het enige wat ik nog uitbracht was:
‘Zeg maar niets meer. Ik moet even nadenken over wat je nu zegt.’
Een paar minuten was het enige geluid; oorverdovende stilte. Uiteindelijk zei ik:
‘Dus jij zou je gekwetst voelen en huilen?’
Waarop zij schoorvoetend antwoordde: ‘Ja. Hoezo?’
Aarzelend, met een krop in de keel antwoordde ik:
‘Ik denk dat huilen en me gekwetst voelen voor mij de ‘moedige’ optie zou zijn.’
Ik heb geen moed nodig om het gevoel van schaamte terug te kaatsen.
Maar me gekwetst durven voelen, dat is een heel ander verhaal.
Uiteindelijk vroeg ze me: ‘Maar wat is dan het moedigste wat je kan doen met die mail?’. Terwijl ik tegen mijn tranen vocht, zei ik: ‘Beledigd zijn, huilen. Jou erover vertellen. Het loslaten. De email weggooien. Er niet eens op reageren en … aanvaarden … dat ik een les geleerd heb.’
Schaamte kan geniepig aan het werk gaan. Het draait bij schaamte meestal om angst, verwijten en gebrek aan verbondenheid, maar erover praten, zet je op het pad van heling.
Kunnen we zo op schaamte reageren dat we ons niet meer gaan schamen?
Naar mijn gevoel wel.
Eens we ons ervan bewust worden dat het om een confrontatie met ‘onze schaamte' gaat en niet over wat anderen doen of net niet doen, kunnen we er ook gerichter op reageren. De gemakkelijkste manier waarop dat kan, is je bewust worden van je lichamelijke symptomen van schaamte. In zo’n geval, word ik bijvoorbeeld ‘plots’, ogenschijnlijk vanuit het niets, overspoeld met een uitvergroot gevoel van niet goed genoeg zijn of niet perfect zijn, verlamming, mijn hartslag verhoogt, ik wil niet meer praten en ik heb de neiging om te dissociëren, mezelf energetisch weg te trekken uit de situatie. Het herkennen van die symptomen helpt me om sneller uit mijn zelf gecreëerde ‘schaamtedip’ te komen.
Ik moet, zoals je in mijn verhaal merkte, eerst emotioneel terug op mijn beide benen staan alvorens iets te doen: mailen, sms’en, bellen of wat dan ook. Doe ik dat niet dan krijg ik steevast spijt van wat ik stuurde en zadel ik mezelf ook nog eens op met een ‘schuldgevoel’ die andere, lichtere, vorm van schaamte.
Die kan je gelukkiglijk meestal nog omdraaien in tegenstelling tot de schaamte zelf. Een schuldgevoel is, zeg maar, eerder: ‘Ik schaam me over iets wat ik deed, of heb verzuimd te doen, en wil dat goedmaken omdat het niet overeenkomt met wie ik wil zijn. Schaamte, daarentegen is eerder ‘ik BEN slecht’ en dat is meteen veel funester voor het idee dat we onszelf kunnen veranderen of verbeteren.
Hoe vreemd het ook moge klinken, het is belangrijk dat je er vanuit gaat dat je verhaal niet voor iedereen is bedoeld. Als je geen aanval wil doen op je Personal Power terwijl je aan dit thema werkt, is het goed je altijd af te vragen: ‘Wie verdient het om mijn verhaal te horen? Je hebt geen liefde, verbondenheid en een open oor nodig van iedereen in je leven, maar wel van minstens één persoon. Maar in de eerste plaats is het allerbelangrijkste om de dappere stap te zetten, om je verhaal over schaamte te delen, dat je uitgangspunt is:
‘IK BEN HET WAARD'.
Deze woorden hebben ondertussen, in onze maatschappij een softy, haast negatieve bijklank gekregen. Maar ik nodig je vandaag uit om te ‘voelen’, hoe zij in werkelijkheid, de kracht uitmaken van het draagvlak van onze groei. Voor wie onze geschreven gesprekken tot nu toe heeft gevolgd … ‘Welke, van de beide wolven zullen we voeden?’
Mijn vraag aan jou, lezer:
‘Wat gebeurt er met jou wanneer je door schaamte in een hoek wordt gedreven?
Hoe bescherm jij jezelf?
Lieve lezer, wil je graag reageren, dan lees ik het graag.
Het kan via registratie op de blog, maar ook via mijn Tijdslijn op Facebook of via de Facebook-pagina: sjamaancoach
Wil je even snuisteren in mijn website, dan kan dat kan natuurlijk ook. Graag zelfs.
19 juli 2020
Infospirator
Weer eentje om over na te denken. Dankjewel.
Mooi geïllustreerd! Maakt het altijd behapbaarder.
Voor mezelf : Toch liever schaamte hebben dan schaamteloos te zijn...